Een brief aan mijn lang verloren geliefde

'Je bent nog steeds het eerste waar ik aan denk als ik wakker word en het laatste waar ik aan denk voordat ik naar binnen ga', zal ik zeggen.

'Wat heeft het nu voor zin?' vraag je, terwijl je speelt met je verlovingsring.

'Ik ben een donkere schrijver. Mokken is een tweede natuur voor mij ', zal ik zeggen.

En de tijd zal weer terugspoelen naar het punt waar het allemaal begon.

Het is alweer een aantal jaren geleden dat we uit elkaar zijn gegaan, maar mijn herinneringen zijn net zo weelderig als vers gebakken brood. Ik zou kunnen doen alsof ik over je heen ben, door je nummer te verwijderen en te blokkeren, je nummer in een dronken waas te bellen, naar de andere kant van de weg over te steken en niet te kijken naar het nummer van elke grijsgekleurde SUV die voorbij komt. Maar het heeft me heel lang geduurd om te beseffen dat ik alleen de wereld voor de gek kan houden, niet mezelf. Ik herinner me nog hoe je slaapt, allemaal opgerold als een baby in een hoek van het bed. De zachte aanraking van je zonovergoten lokken en hoe je ze afdroogt, tenzij je verkouden wordt, wat je steevast doet. Die denkende ogen die het grotere plaatje zien, en niets anders dan het grotere plaatje. Je liefde voor kleine dingen: zebra-snoepjes, Zwitserse broodjes met kokossmaak, doorspekt met robijnrode jam, exotische sterke drank en onontdekte locaties. Zoals je rookt, met zo'n elan, als een groot schrijver of toneelschrijver in een existentieel dilemma. En die paar momenten waarop je van me houdt, zonder een vleugje boosaardigheid. Er zijn nachten dat ik zulke intense dromen heb, ze lijken bijna op een film: een uitgesproken mix van het gefragmenteerde verleden en een onzekere toekomst.

'Het is nu voorbij, je bent duidelijk verder gegaan', zeg je, maar ik kan het niet met al deze verbijsterende visioenen.

Gerelateerd lezen: 10 manieren om met liefdesverdriet om te gaan

We gingen uit elkaar omdat er te veel problemen waren in onze relatie - financieel en emotioneel - een fatale combinatie die ons allebei kapot maakte. Ik had je nodig en jij had het geld nodig. Wat erger is, ik koesterde een tumult in mij. Het veranderde me in een zeurderige, veeleisende partner die wankelde op het punt van waanzin. En dat is waarschijnlijk het laatste dat je nodig had. Ik was niet in de stemming om te begrijpen dat zelfs partners ruimte nodig hadden om te groeien, en ik onderdrukte je tot een punt waarop je niet meer verlangde naar mijn bedrijf.

Ik herinner me een keer, toen ik in een andere stad was, ik vroeg je of je me miste, en je zei: 'Wel, als je me toestaat je te missen.' Dat deed behoorlijk veel pijn. Maar dat was de waarheid. Uiteindelijk werd je mijn zwellende onzekerheid beu en werd ik het zat om niet genoeg van je te krijgen, en op een dag ging ik zonder twijfelen door en verbrak de band tussen ons.

Ik wilde een zorgzame partner en je was duidelijk niet degene. Je was egoïstisch, vreselijk en onverschillig. Dus besloot ik je volledig te vernietigen. Door met een andere man te trouwen, veel ouder dan ik. Meer een voogd. Ik wilde de wereld laten zien dat ik gelukkig zou kunnen zijn zonder jou. En dat is toen ik mezelf vernietigde.

Ik zou niet twijfelen aan zijn integriteit, maar hij kan nooit jou zijn. Natuurlijk zal ik met hem bergen beklimmen, eten koken dat hij zonder enige klacht zal eten en glimlachen als hij het verdwaalde haar achter mijn oren stopt, maar diep van binnen zal ik verbranden. Voor de roekeloze wraak, voor de sluiting die we nooit hebben gehad, voor het gezin dat ik heb verbrijzeld en voor de vrouw die ik nooit zou kunnen zijn.

Ik heb verloren en ik heb jammerlijk verloren, maar ik moet doorgaan. Ik moet alleen rijden, terugkeren naar een leeg huis, mijn eigen rekeningen betalen, voorkomen dat mijn ouders te ver afdrijven, huilen tot mijn ribben kraken en glimlachen als ik je stem in mijn hoofd hoor.

Ik heb bijna een decennium lang je de schuld gegeven van alles wat er tussen ons mis is gegaan. Maar ik weet het niet meer. Het was gewoon jouw manier van surfen op de ruwe golven, een manier die ik niet kon doorgronden.

Gerelateerd lezen: Ik sms'te 'Let's meet' en ze koos ervoor om de vriendschap te beëindigen

Als je je nog steeds afvraagt ​​wat het doel van deze tirade is, nou, die is er niet. Deze brief is alleen omdat ik je al een tijdje niet heb geschreven en om je te laten weten dat ik je heel erg mis; van de plaatsen tot het eten. Van de zachte, zoete intimiteit tot de domme ruzies. Mijn ogen zullen naar je kijken in de drukke menigte en op een dag zal de menigte uiteengaan, zal de chaos verdwijnen en zullen we ons opsluiten in een surrealistische omhelzing. Dat is waarschijnlijk wanneer we zullen weten waarom ‘we’ nooit genezen zijn.